Een jaar geleden kreeg ik als identiteit een nieuwe missie
Want ik had de overtuiging dat als ik mijn vaardigheden op de juiste manier zou gebruiken, ik beter zou begrijpen welk gedrag het beste past in welke omgeving.
Het volgen van een NLP training was de juiste ingeving, werd voor een tijd dan ook een extra werkomgeving.
Een onbekende omgeving, wat een spannende beleving, de enorme inleving en vroeg ook om een stukje vergeving.
Welk outcome wilde ik met NLP bereiken, welk obstakels zou ik tegenkomen en welke hulpbronnen zou ik gebruiken?
Is mijn doel positief uitgedrukt, binnen mijn controle en zintuigelijk waarneembaar? En welke fysiologie zal zich bij mij ontluiken? zal ik het aandurven of mijn patronen blijven ontduiken en blijf ik me gedragen als een twijfel doos en als een onzeker uilskuiken?
Door het gebruiken van het Metamodel, het up- en down chunken leerde ik mijn fundamentele behoefte uit te spreken
Erkenning, vrijheid en veiligheid
Ik had het nooit zo bekeken en mijn moed om voor mezelf op te komen bleek te ontbreken. Heb mijn angsten te lang ontweken. Ook leerde Meta mij: Je bent pro actief, houdt van opties, bent globaal, je houdt van verandering en bent kinesthetisch. Dit is uit mijn test uitslag gebleken.
Ik leerde gebruik te maken van submodaliteiten, maakte beelden klein en zette het geluid uit. Deed een visuele swish, gebruikte mijn anker en stapte achteruit op mijn tijdlijn.
Het gebruiken van de systemische wetten, het zien van de opstelling, gaf mij buikpijn maar het te kunnen delen in dit gezelschap was ook fijn. De nieuwe kennis over niet alleen de hersenbrein maar ook het hartbrein en buikbrein en de invloed hiervan op ons welzijn.
Ik stapte hier van mijn comfort zone in mijn stretch zone maar ook in een stress zone, ging van gedissocieerd naar geassocieerd. Was subject en coach, vlieg op de muur en zelf Boeddha maar heb als Meta het meeste geleerd. Het meest geabsorbeerd.
Tijdens de vele oefeningen bleken onbewuste taalpatronen niet te ontbreken. Generaliseren? Dat doet toch iedereen!? Al hoor ik dat nooit. En de bronloze vermelding werd tijdens het gedachte lezen als oorzaak gevolg samengesteld vergeleken.
Het Milton model nam ons mee naar een fantasie wereld waar we een trance mochten beleven en met onze ogen dicht naar een andere wereld begeven. De zachte stem van Jose nam ons mee naar een mooie plek waar we onszelf een kado mochten geven.
Ik heb tijdens de training gelachen en gehuild. Al mijn kracht gebruikt voor het breken van een houten plankje. Wat een mooi jaar was het en daarvoor wil ik zeggen. UNLP, Tom en Jose dank je!!
En wat ben ik ook de mede cursisten dankbaar! De openheid, kwetsbaarheid en veilige plek waar ik alles kon delen. De persoonlijke taferelen, de tennisbalspelen, dromen over luchtkastelen, zelfs verhalen over zweethut rituelen. Echt waar ik zou NLP aan iedereen aanbevelen.